Mei 2013

“Short sleeves or long sleeves?” De huiveringwekkende vraag van de rebellen voordat ze de hand of arm afhakken van hun slachtoffers in de verschrikkelijke burgeroorlog (1991-2002). We zijn op weg naar Sierra Leone waar dit gebeurde en toeval of niet, Brussels Airways toont de film Blood Diamond met Leonardo DiCaprio. In deze film wordt op enigszins‘geromantiseerde’ wijze deze verschrikkelijke oorlog gedocumenteerd.“De werkelijkheid was erger” zegt iemand. Dat is nauwelijks voorstelbaar. Op het vliegveld de vertrouwde begroeting: “How the body?” en het vertrouwde antwoord: ”The body be fine!”. De oorlog lijkt ver weg, maar daarover straks. We zijn weer in Sweet Salone, de koosnaam van de bewoners voor hun land.

Als we van de veerboot komen (de airport ligt op een schiereiland) komt Wim (vriend, oogarts) ons afhalen. Hij is vooruit gereisd en we zullen samen oogheelkundig werk doen. Dit soort ontmoetingen met oude vrienden op ruige plekken zijn altijd leuk. We verheugen ons op donderdag als we samen de hele dag oogpatiënten zullen zien.  We hebben een flink programma: schooltjes, klinieken en een dorp dat een boot bouwt. Ook oude vrienden bezoeken, zoals John, de enige oogarts in Sierra Leone.

  

Vergadering in het vissersdorp, ja natuurlijk dorst.

De inspiratie kwam dit keer ook van het nieuwe meubilair in de school, de geschilderde Health Post, de nieuwe boot, een landbouwproject en de 11 oog patiënten die geopereerd worden. Afspraak, transport, nabehandeling: alles geregeld door de FAD. De oorlog lijkt uitgewoed, maar achter het hotel bezoeken we  slachtoffers met door kapmessen geamputeerde ledematen. De film in het vliegtuig heeft deze mensen weer onder onze aandacht gebracht en uiteindelijk zijn we een humanitaire club.  Zo raken we ingesprek met Mariama bij wie een been afgehakt werd.

En met Thomas, die zijn beide handen verloor en daarmee alle waardigheid omdat hij nu alleen nog kan bedelen. Per dag haalt hij 2 Euro op om zijn gezin te onderhouden,maar hij is bijna de helft kwijt aan reiskosten.

Spontaan laten we alle principes van het ontwikkelingswerk varen (‘sustainibility’, ‘community driven’ zoals de nieuwste kreet luidt). Deze man moet gewoon twee euro per dag hebben, zonder tegenprestatie. Het enige ‘hogere doel’ is: een bedelaar minder op straat in Freetown. Geen tegenwerpingen over een druppel en een gloeiende plaat s.v.p. Het wrange is dat de daders bekend zijn en te midden van de slachtoffers leven. We vragen naar deze onbegrijpelijke tolerantie van de Afrikaan. We can forgive but not forget is het simpele antwoord. Sweet Salone.

Als het vliegtuig weer in Brussel geland is stromen de zwarte mensen massaal uit het vliegtuig. De vrouwen bedekken hun trots, die ze thuis zo fier toonden, met knullige windjacks, waardoor hun contouren vervagen en ze oplossen in het grauwe weer. Ook de felle, glanzende koppen van de mannen lijken wat timide maskers te worden. Het naar peper ruikende zweet is opgedroogd.

Het is 30 april 2013, Out of Africa, Oranje Boven.

Berend, Wim, Bert en Beppie

2 comments to “Mei 2013”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *